Toen Manda 36 jaar was en haar toenmalige vriend hun relatie verbrak, dacht ze ‘nu word ik nooit meer mama….’. Na de verwerking van het verdriet om de relatiebreuk, begon Manda haar mogelijkheden te overwegen. Hoe zou het zijn om het moederschap alleen in te vullen?
Manda: ‘’Voorzichtig aan ben ik me gaan oriënteren op Nederlandse spermadonorbanken. In eerste instantie kwam ik bij een groot ziekenhuis uit, maar ik voelde me daar echt een nummer. Iedere keer zag ik een andere medewerker en met mijn korte, stevige postuur werd ik uiteindelijk afgewezen voor een behandeling vanwege mijn BMI.
Zodoende kwam ik bij Nij Barrahûs terecht en mijn eerste gesprek was met fertiliteitsarts Ine Kimmel. Met haar heb ik zo’n liefdevol en warm gesprek gehad, hoewel ik op was van de zenuwen. Ine zei gelukkig: ‘’Ik ga je niet vragen om te lijnen, maar kijk naar hoe je meer kan bewegen en gezond kan eten’’. Een hele andere benadering en dat werkte!
Donorkeuze
Vervolgens ben ik me gaan richten op het kiezen van een spermadonor. Op de website van de Deense donorbank Cryos heb ik 26 profielen gelezen. Na een eerste selectie bleven er bij mij vier profielen over. Deze profielen heb ik toen zeker een maand naast me neergelegd om eerst rust in mijn hoofd te krijgen. Toen ben ik er nog eens naar gaan kijken en kwam ik tot mijn uiteindelijke donorkeuze.
Met ovulatietesten bracht ik zelf mijn eisprong in beeld en hierop volgden de inseminaties in Nij Barrahûs. Van iedere afspraak heb ik een feestje gemaakt. Ik deed mijn gelukssokken aan en maakte foto’s van de inseminatie.
Na de vijfde inseminatie had ik een positieve zwangerschapstest.! Mijn beste vriendin ging mee naar de 7 weken echo. Helaas bleek het een leeg vruchtzakje… De tranen biggelden over mijn wangen en ook de arts was aangeslagen. Dit hadden we graag anders willen zien… Ik moest mezelf echt herpakken om weer door te kunnen gaan. Na 9 IUI-behandelingen was ik 1,5 jaar verder.
Hoe ver ga je?
Op dat moment heb ik een open en eerlijk gesprek gehad met gynaecoloog Harold Mous. Want hoever ga je met het inseminatietraject? En wanneer maak je de overstap naar IVF? Ik was 39 jaar geworden en werd hopeloos van de situatie. Samen met dokter Mous maakte ik toen de overstap naar IVF om mijn kansen op een zwangerschap te vergroten.
Toen de punctie werd gedaan om eicellen te verzamelen wreef fertiliteitassistente Marjan over mijn been. Ze hield mijn hand vast en deed alvast een maandverbandje in mijn onderbroek. Marjan was voor mij een ontzettende steun op een heel lastig moment, ze was er écht voor me.
Bij bevruchting in het laboratorium was de opbrengst: één embryo. Ik was teleurgesteld. Waarom maar één embryo uit acht eitjes? Het was een flinke afvalrace geworden. Blijkbaar was de kwaliteit van de embryo’s laag en stopten ze na een aantal dagen met doordelen. Dokter Mous plaatste de enige embryo terug maar helaas, zonder resultaat.
Nadat ik van de teleurstelling was bijgekomen, wilde ik graag voor een tweede IVF-ronde gaan. Ik heb daarover goed gesproken met Dokter Mous. Samen bedachten we een plan en gingen we ervoor. Toen kwam corona… Ik ben dankbaar voor de lock down periode; nam meer rust, ging vitamines gebruiken en kreeg andere IVF-medicatie. Hierdoor voelde ik me beter en in juli 2020 ben ik de tweede IVF-ronde gestart. Fertiliteitsarts Welmoed Reitsma heeft me hierin begeleid. Bij de eerste terugplaatsing was ik zwanger! Toch ging dit mis, helaas kreeg ik een miskraam en ik was erg verdrietig. Toen heb ik het traject even stopgezet om lichamelijk en geestelijk te herstellen. Ik had nog één embryo in de vriezer liggen. Ik realiseerde me heel goed; een derde IVF-traject trek ik niet. Eind 2020 stelde ik mezelf als doel: of het boek gaat dicht of er komt een nieuw boek aan.
Het laatste embryo…
De terugplaatsing was erg spannend. Het voelde als mijn allerlaatste kans. Ik ging voor terugplaatsing van de ingevroren embryo. En bij de zwangerschapstest zag ik een licht streepje verschijnen. Ik bleek zwanger!
De dag voor kerst was ik bij mijn ouders. Toen ik naar het toilet ging liep het bloed letterlijk in mijn spijkerbroek… Verdrietig ging ik naar huis. De hele kerstperiode bleef ik vloeien. Dit kon niet anders dan een miskraam zijn. Ik voelde me verschrikkelijk, maar het voelde wel heel anders dan bij de andere miskramen. Noodgedwongen moest ik enige tijd afwachten om te zien of de bloedingen een miskraam betekenden. Na de kerst kreeg ik een check en ondanks de bloedingen bleek ik nog steeds zwanger!
Het zit goed hoor.!’
Begin januari kwam ik weer naar Nij Barrahûs om te zien of de zwangerschap had doorgezet. Op dat moment maakte Welmoed een echo van mijn baarmoeder. Met haar hand op mijn been zei ze tegen me: “Het zit goed hoor!”. Ik kon mijn geluk niet op! Gelukstranen bleven maar stromen.
Dexx
In de laatste weken van mijn zwangerschap heb ik een enorme rust ervaren. Met 36 weken ging ik op controle in het ziekenhuis. Ik voelde de baby minder goed en we zouden de geplande keizersnede gaan doorspreken die voor week 38 op de planning stond.
Na wat extra checks, met name vanwege de zwangerschapsdiabetes, besloten ze op dat moment al over te gaan tot de keizersnede. Ik werd er nogal door overvallen, want nog geen half uur nadat ik de OK kleding aantrok werd mijn zoon Dexx geboren! Hij is eerst 9 dagen goed in de gaten gehouden in het ziekenhuis en toen alles goed bleek, mochten we samen naar huis. Nu genieten we samen volop van deze eerste bijzondere periode.
