Toen Jolanda op haar 28e stopte met de pil had ze nooit kunnen vermoeden dat ze 10 jaar later nog steeds geen moeder zou zijn…
Jolanda (39 jaar, verpleegkundige) en haar man Jarrik (40 jaar, ondernemer in de bouw) waren al even samen toen ze besloten graag een kindje te willen. Maar na 1 jaar thuis proberen was Jolanda nog steeds niet zwanger.
Bewust kozen ze voor een intake bij Nij Barrahûs. Jolanda: ‘’ We wilden niet naar een ziekenhuis, omdat we ons niet ‘ziek’ voelden maar juist een wens hadden. Daarnaast wilden we niet geconfronteerd worden met andere mensen die wel in verwachting waren. Nij Barrahûs was dichtbij en in 2011 gingen we hoopvol van start. ‘’
Bij Nij Barrahûs werd ontdekt dat er bij Jolanda sprake is van een ernstige mate van PCOS. Een hormonale storing waarvoor ze medicatie moest gaan gebruiken om een goede cyclus te creëren. Jolanda: ‘’Ik had erg veel last van bijwerkingen en merkte dat ik steeds meer energie verloor in mijn dagelijks handelen. Het wordt echt onderschat wat hormonen doen en wat het lange termijn effect is op lichaam en geest. ‘’
Vallen en opstaan
Jolanda: ‘’Ik stapte al vrij snel over van orale medicatie naar het spuiten van hormonen. Dit was wel een grens waar ik overheen moest stappen. Maar al snel wende het en leerde ik; follikels zijn niet te plannen, zij bepalen het schema.
De eerste jaren van stimulatie gingen qua energie goed. Daarna voelde ik me moe worden. Voor Jarrik werd het mentaal ook zwaarder. Hij stond aan de zijlijn en kon lichamelijk niets voor mij doen. We hadden gelukkig veel steun aan het team van Nij Barrahûs.
Steeds zocht ik naar manieren om vol energie weer te beginnen. Het was immers weer een nieuwe kans. Bij iedere poging was het afwachten hoe snel de follikels gingen groeien. Soms ging het als een gewone cyclus, maar vaak duurde het een paar weken. Ik kreeg buikpijn en hoofdpijn door de stimulatie. Tegen het eind werd ik kortademig waardoor ik mijn grote hobby, hardlopen, moest minderen of stilleggen. Tijdens het werk kon ik niet goed meer fietsen of bij een client op een stoel zitten.
Na vele niet succesvolle pogingen om zwanger te worden kreeg Jolanda depressieve klachten. Jolanda: ‘’ Ik was zo ontzettend moe.. Na gesprekken met maatschappelijk werk en de GGZ ben ik toen ook van werk veranderd. Ik werkte als jeugdverpleegkundige en dit was te confronterend. Als wijkverpleegkundige had ik hier minder last van.
Op een gegeven moment zijn we voor een IVF behandeling naar het ziekenhuis in Zwolle gegaan. Destijds werkte Nij Barrahûs nog met Zwolle samen voor de terugplaatsing van embryo’s.
Toen deze poging niet succesvol was zijn we twee keer naar het ziekenhuis in Düsseldorf geweest voor IVF en één keer voor een bezoekje van 15 minuten voor het onderzoeken van killercells. De eerste IVF poging ging goed, na een afvalrace van meer dan 10 gepuncteerde eicellen, was 1 eicel overgebleven voor terugplaatsing. Helaas raakte ik hiervan niet zwanger.
De tweede keer in Düsseldorf was een grote teleurstelling. Na de punctie was er geen enkele eicel die gebruikt kon worden. We huurden in Düsseldorf een huisje om in te verblijven gedurende de behandelingen. Na het nieuws van de onbruikbare eicellen hebben we snel onze koffers gepakt en zijn naar huis vertrokken.
Voor de vijfde IVF poging in Nij Barrahûs zijn we 1 jaar gestopt. Ik kon simpelweg niet verder. Mijn lichaam moest herstellen. In 2020 hadden we onze laatste poging. In de eerste corona lock down werden we zwanger! Helaas liep dit na 8 weken uit op een miskraam…
We hebben zo lang gestreden en roofbouw gepleegd op mijn lichaam. De miskraam van begin 2020 was voor mij een punt om het af te gaan sluiten. Maar ja, hoe ga je verder? Hoe vul je je leven in zonder kinderen?’’
Mensonterend
‘’In januari 2021 werd ik spontaan zwanger. Alleen bleek dit een mola zwangerschap. Dit is een zwangerschap waarbij geen goede bevruchting heeft plaatsgevonden en je baarmoeder zich vult met blaasjes. Hierdoor moest ik gecuretteerd worden in het ziekenhuis.
Toen ik daar lag kreeg ik hevige buikpijn. Het bleken weeën te zijn van de opwekkers die ik toegediend had gekregen. Het medisch team daar zei dat ik moest gaan puffen. Dat vond ik echt mensonterend… Iets wat zo tekenend is voor een bevalling, puffen, terwijl ik gecuretteerd ging worden.
Ik word nu wekelijks getest op mijn hCG waarde. Als de waarde stijgt kan dit namelijk duiden op kwaadaardige cellen die voortkomen uit de mola zwangerschap. Tot nu toe blijft de hCG waarde gelukkig dalen.’’
Grenzen blijven verleggen
Jolanda: ‘’Mensen vragen mij wel eens waar ik het doorzettingsvermogen vandaan haal. Ik ben een hardloper en gewend om mijn grenzen te verleggen. Maar zoals vaak gezegd binnen Nij Barrahûs;
‘’Nergens worden zoveel grenzen verlegd als hier’’.
Het moeilijkste in de afgelopen 10 jaar vond ik om na een teleurstelling weer verder te gaan en de moed te hebben opnieuw te beginnen. Praktisch gezien was het daarnaast lastig om als wijkverpleegkundige tussen mijn afspraken door op en neer te rijden naar de kliniek.
In onze omgeving hebben we het de eerste 2 jaar uit schaamte niet verteld. We wonen in een klein dorp. Ik ken hier niemand die ongewenst kinderloos is. Maar op een gegeven moment kun je het gewoonweg niet meer verborgen houden voor familie of collega’s.
Na een teleurstelling kregen we veel lieve reacties en kaartjes en bloemetjes van iedereen om ons heen, maar na verloop van tijd werd dit steeds minder. We hebben lang het gevoel gehad dat de wereld voor ons stil stond. We kunnen niet meepraten wanneer het over kinderen gaat. Dan kijken we elkaar aan en geven we elkaar stiekem een knipoog. Nu besef je pas, hoe de maatschappij is ingericht op het hebben van kinderen. Denk alleen al aan vakantieparken, feestdagen zoals Pasen en Sinterklaas, uitjes etc.. We merken dat vrienden en familie rekening met ons willen houden door het niet te lang over hun kinderen te hebben of tijd voor ons vrij te maken. Maar we beseffen ook dat dit voor anderen best lastig is, omdat kinderen zo’n belangrijke rol spelen in hun leven. ‘’
Blik op de toekomst
‘’In de loop van de jaren heb ik steeds meer energie ingeleverd. Het is geen keus om te rusten en te slapen overdag; ik kan niet zonder. Het sporten wil niet meer zoals voorheen, ik kan niet meer fulltime werken of werk doen wat ik graag zou willen. Bezoekjes kunnen niet te lang achtereen en meerdere bezoeken op een dag houd ik niet vol. Voor anderen is dit lastig te begrijpen, want aan de buitenkant zie je niets aan mij.
Binnenkort hebben mijn man en ik een afsluitend gesprek bij Nij Barrahûs. Ik ben bijna 40 jaar. Ik wil deze zware periode in ons leven gaan afsluiten en vooruit kijken naar een toekomst zonder kinderen. Mijn man zou nog wel graag een nieuwe poging wagen en ik gun het hem zó ontzettend om papa te worden.
In het begin zorgde de behandelingen voor spanning in onze relatie. Maar gaandeweg heeft het ons versterkt. We hebben zo’n mooi leven samen. Jarrik kan heel goed onze grenzen bewaken, laat stress geen vat op ons krijgen en behoudt al jarenlang zijn humor. Ik ben mentaal sterk in het ondergaan van de medische behandelingen en kijk positief vooruit naar een leven zonder kinderen. We ervaren hierdoor ontzettend veel steun aan elkaar. We gaan zien wat de toekomst ons brengt en gaan genieten van mooie dingen die het leven met zich meebrengt. Soms moet je je oude dromen opgeven, om nieuwe dromen waar te maken. ‘’