Na hun trouwen wilden Inez (29) en haar man (31) heel graag voor een baby gaan. Maar, zoals bij veel wensouders, was dat niet vanzelfsprekend. Ze legden een flinke weg af langs de gynaecoloog, Nij Barrahûs, een operatie en een rits aan vruchtbaarheidsbehandelingen. ‘In de hele periode heb ik geprobeerd hoop te houden.’
Inez: ‘Al sinds ik 12 was, wist ik dat ik moeder wilde worden. Het leek me zo mooi en bijzonder om zwanger te zijn. Ik wilde de liefde die ik in me had doorgeven. Toen we getrouwd waren, ben ik met anticonceptie gestopt. Niet om meteen zwanger te worden, maar om te zorgen dat m’n lichaam weer kon resetten, zonder toegevoegde hormonen. Het ‘proberen’ lukte niet meteen. Ik dacht: dat hoort erbij. Maar na een halfjaar merkte ik dat m’n cyclus onregelmatig was. Ook waren m’n menstruaties pijnlijk en daar was ik dan een paar dagen ziek van. Overigens had ik dat vroeger ook al, daarom ben ik toen aan de pil gegaan.’
‘Ik werd daarom doorverwezen naar een gynaecoloog. Op een inwendige echo werd niets gezien, daarom werd ons aangeraden het nog een halfjaar te proberen. Toen we in die periode nog niet zwanger waren, zijn we doorverwezen naar Nij Barrahûs in Wolvega. Heel fijn, want daar kregen we goede, persoonlijke begeleiding.
Op dat moment begon het traject pas echt: van bloedonderzoek, een echo en het bijhouden van mijn cyclus tot spermaonderzoek bij mijn man. Het bleek dat het sperma verminderde motiliteit (minder actieve zaadcellen, red.) had en bij mij was er een verdenking van endometriose (vorming van slijmvlies buiten de baarmoeder, red.). Spontaan zwanger worden leek steeds minder reëel, daarom begonnen we met IUI (Intra Uterine Inseminatie).’
‘Met IUI werden de zaadcellen van mijn man met een dun slangetje in mijn baarmoeder gebracht. Met gebruik van ovulatietesten wisten we wanneer we daarvoor in de kliniek moesten zijn. Dat hebben we vier keer geprobeerd, maar helaas zonder succes. Daarom stapten we daarna over op een gestimuleerde cyclus. Hierbij zorgt medicatie ervoor dat er twee eitjes klaarliggen per ovulatie. Na zes pogingen die helaas niet lukten, kreeg ik een kleine operatie. Het bleek dat ik inderdaad een lichte vorm van endometriose had. De plekjes zijn weggehaald en mijn eileiders zijn doorgespoten.
Na deze ingreep kregen we een pauze opgelegd. Die was eigenlijk heel welkom. In al die maanden zijn we maar doorgegaan, en nu zouden we pas na een maand weer verder gaan met behandelingen. Van die tijd hebben we dankbaar gebruik gemaakt door een citytrip te maken met z’n tweetjes. Wat we toen nog niet wisten: het zou daarna niet meer heel lang duren voor het eindelijk lukte.’
‘In de hele periode heb ik geprobeerd hoop te houden. De teleurstelling was elke keer groot, maar het lukte tóch om positief te blijven. Ondertussen werden vriendinnen om me heen wel zwanger, voor wie ik oprecht gelukkig was. Toen we na de rustperiode startten met het vervolgtraject kreeg ik nieuwe medicatie: het humaan vruchtbaarheidsmedicijn Gonasi. (Dit is een medicijn dat wordt bereid uit de urine van zwangere vrouwen, met een lichaamseigen hormoon, red.).
Na twee nieuwe IUI-pogingen bleek ik zwanger. Helaas kreeg ik een miskraam, maar toen we vervolgens onze eerste IVF-poging hadden – we hadden één embryo waarmee we dit konden proberen – was het echt raak.’
‘Ik ben nu 15 weken zwanger en het voelt geweldig. In het begin was ik twee weken misselijk, maar toen stopte het. Het was voor ons misschien nog wel extra spannend na tweeënhalf jaar proberen, maar wat waren we blij met het kloppende hartje! Een grote geruststelling. Inmiddels zitten we in het tweede trimester en gaat alles goed. We zijn ontzettend nieuwsgierig wat het wordt en kijken dan ook uit naar de 20 weken-echo.’
‘Hoewel ik zelf mede dankzij een humaan vruchtbaarheidsmedicijn zwanger ben geworden, hoorde ik pas van mijn verloskundige over Moeders voor Moeders. Deze organisatie haalt urine op bij zwangere vrouwen die zich ervoor aanmelden en met die urine wordt die medicatie gemaakt. Toen ik wist dat mijn medicijn zo werd vervaardigd, ben ik meteen gestart met doneren. Ik gun elke wensmoeder dat het haar uiteindelijk ook lukt om zwanger te worden.’
‘Hoe het werkt? Je ontvangt wekelijks een aantal kratten met blauwe flessen die je vult met de urine die je zelf opvangt. Dat kan in de weken waarin je hCG-gehalte het hoogst is: van week 6 tot en met week 16. Dat is zo gepiept. Bovendien weet ik als geen ander hoe belangrijk het is dat dit humaan vruchtbaarheidsmedicijn beschikbaar is. Uiteindelijk weet je natuurlijk nooit wat nou precies de succesformule bij ons was, maar ik denk dat het voor ons erg heeft geholpen dat ik op deze medicatie kon overstappen.’
Dit verhaal is opgetekend door Ouders van Nu
