Het verhaal van Renate en haar partner

Het verhaal van Renate kent een gelukkige afloop van een compleet gezin met een gezonde dochter en zoon. Maar toen Renate en haar man in 2010 begonnen aan hun kinderwenstraject was de uitkomst onzeker.

In 2010 besloten mijn man en ik samen voor onze kinderwens te gaan. In mijn familie hadden enkele ooms en tantes te maken gehad met fertiliteitsproblemen en ongewenste kinderloosheid, dus ik wist wel dat kinderen krijgen geen vanzelfsprekendheid zou zijn. Toch raakte ik na het stoppen met de anticonceptiepil meteen zwanger. Helaas eindigde deze prille zwangerschap in een miskraam. Op dat moment was ik alleen thuis, mijn man was toen nog als internationaal chauffeur op pad, en mijn wereld stortte in. Ik voelde meteen dat er iets niet goed zat en dat dit nog wel eens heel lang kon gaan duren.

Het voelde niet goed
Na de miskraam bleef het lange tijd stil. We lieten onderzoeken uitvoeren in het ziekenhuis maar daar kwam niets uit. Het zou bij ons gewoon moeten lukken. Wel kregen we van de arts het advies om wat kilo’s af te vallen en te focussen op onze leefstijl. We gingen daar toen in mee, want ja je gelooft in de medische adviezen van de artsen en ze konden geen afwijkingen vinden, dus wat kon het dan zijn? Toch voelde het raar. Het klopte voor mij niet dat ik niets zou mankeren.

We gingen door met de behandelingen in het ziekenhuis maar ik kreeg gekke buikklachten. Ik vertrouwde het niet en uit bloedonderzoek bleek dat ik in verwachting was. Maar weer liep de zwangerschap uit op een miskraam. In verwachting raken lukte dus wel, maar het bleef gewoon niet zitten. Het was inmiddels 2017 en we waren op dat moment al 7 jaar bezig. Om mijn lichaam rust te gunnen hebben we wat pauzes ingelast. Maar je wilt door: je hebt een wens en de tijd tikt.

We bespraken met de artsen om de overstap te maken naar IVF, zij vonden dit niet nodig. Toen dacht ik: ‘ho stop, nu is het genoeg. We stoppen ermee en nemen afscheid van het ziekenhuis’. Ze boden ons niet wat we nodig hadden.

PCOS
We kregen van andere mensen de tip om naar Nij Barrahûs in Wolvega te gaan. Wellicht konden ze daar iets voor ons betekenen. We kwamen op gesprek bij dokter Mous. Dat eerste gesprek voelde direct al zo anders. We werden serieus genomen als stel met een kinderwens en een geschiedenis. En het traject werd heel voortvarend opgepakt. Bij de eerste echo werd me de vraag gesteld ‘ben jij bekend met PCOS? Want als ik je baarmoeder en eierstokken zo zie, dan vermoed ik de diagnose PCOS.’ Op dat moment viel het kwartje. Zie je wel dacht ik, ik ben niet gek. Er is echt iets aan de hand.

Na 3 IUI pogingen concludeerden we dan ook snel: dit gaat hem niet worden. We stapten over op IVF. Voor mijn man werd het steeds moeilijker om de injecties te zetten, hij was bang mij pijn te doen. En zelf lukte het me ook niet meer. Gelukkig hielp een buurvrouw met zorgachtergrond met het zetten van de hormoonspuiten.

Voor de punctie was ik heel gespannen. Mijn man heeft de hele ingreep bij me gezeten en vond dat moeilijk om aan te zien. Hij zei achteraf: dit gaan we niet nog een keer doen. Als de embryo’s uit deze eerste IVF ronde niet leiden tot een zwangerschap, dan stoppen we ermee. Wat ook meespeelde is dat we op dat moment beiden eind dertig waren.

Na de tweede mislukte terugplaatsing vervloog onze hoop. We zaten midden in de coronapandemie en hadden inmiddels ook een ander huis gekocht. De 3e embryoterugplaatsing gingen we in zonder verwachtingen. En zowaar: ik raakte zwanger!

Tijdens de zwangerschap ben ik gespannen en ziek geweest. Het leek wel alsof mijn lijf alle spanning eruit wilde gooien. Ik spuugde veel en viel af. Ik heb gevraagd om extra controles en die heb ik in het begin bij de kliniek en daarna bij de verloskundige gekregen. De echo’s gaven mij extra bevestiging en de spanning nam daardoor af.

De bevalling verliep vlot en in november 2021 mochten we onze mooie dochter Lieke in onze armen sluiten.

Luister naar je gevoel
Mijn belangrijkste advies aan alle wensouders is: luister naar je gevoel. Als je denkt dat er iets niet klopt, dan is dat ook zo. Ik heb mijn gevoel te lang onderdrukt maar ik voelde instinctief aan dat er iets met mij aan de hand was.

We zijn altijd heel open geweest over ons traject. Maar ik had geen verhalen of ervaringen van andere stellen om ons heen die ongewenst kinderloos waren. Het heeft ons wat vriendschappen gekost omdat we ons niet begrepen voelden. Ik wil aan anderen meegeven dat ze zich niet hoeven te schamen. Je bent niet de enige die hiervoor staat.

Heb oog voor elkaar. Ik weet dat ik in alle wanhoop ooit tegen mijn man geroepen heb dat hij maar op zoek moest gaan naar een vrouw die hem wel kinderen kon schenken. Hij reageerde gelukkig heel kalm en zei: ik wil geen andere vrouw, we doen dit samen of we doen het niet.

Ons 8e wereldwonder
Toen onze dochter Lieke een half jaar oud was hadden we een feestje van vrienden. Lieke was voor het eerst bij opa en oma logeren en na alles waren we compleet ontspannen.

We zullen het nooit helemaal kunnen verklaren en misschien kwam het omdat we alles hadden losgelaten, maar ik raakte die avond spontaan in verwachting. We konden het niet geloven en ik raakte ook wel een beetje in paniek. Een tweede kindje, zo snel na de eerste en we zaten midden in een verbouwing. Wij dachten immers niet dat een spontane zwangerschap ons ooit gegund zou zijn.

Negen maanden later werd onze zoon geboren. Ontzettend gelukkig zijn we met ons complete gezin. We noemen onze zoon ook wel ‘ons 8e wereldwonder’. Dit hadden we nooit voor mogelijk gehouden!

Het boek kan dicht
We willen altijd nog een keer naar de kliniek toe. Om de mensen te bedanken en onze kinderen te laten zien. Ons boek kan dicht. We zijn ontzettend gezegend met ons gezin!